Kleine watervallen

Even ter opwarming en inspiratie een paar foto's van de 'kleine' watervallen van Nohn in het Duitse Eifel gebied. Nog niet eerder had ik deze foto's op mijn blog gezet, al zijn ze al flink gedateerd, namelijk van 2011! Een gezellig fototripje naar dit mooie Duitse gebied samen met fotomaatje Mariska. Ik moest er even weer terugdenken deze week want Mariska en ik gaan weer op fotopad, maar nu naar het grotere watervallen-werk, namelijk IJSLAND!! De tassen worden weer volgestopt met alle fotospullen die we hebben en daarnaast ook veel warme kleren!! Duim voor ons dat we het noorderlicht gaan zien! We zullen een auto rit van 4 dagen gaan maken langs de zuidkust. Nog tips of must see plekken, stuur een link of geef een reactie! Bedankt. En hou dit blog in de gaten natuurlijk, voor hopelijk mooie foto's van ENORME watervallen.

Jumping Jack

Twee grote bolle ogen...en dan nog twee ernaast en daarnaast nog twee paar.. 8 keer kraaloogjes. Wiebelend op het uiterste puntje van een grashalm. De voorste pootjes los, hij heeft iets in de gaten! Ik vraag me af wat zou hij gaan doen, weer naar beneden of spring hij naar een ander uitkijkpunt. Op dat moment is mijn foto-object verdwenen! Ik kijk gauw op en zie hem nog net verwijnen in mij zonnecap van mijn lens. Huh! Misschien zag hij zichzelf wel in de spiegeling van de lens! Die met die bolle ogen..die moet ik hebben en Poing!!! Het blijft leuk die macro-objecten. Binnenkort zullen we de paddestoelen weer met de macrolens kunnen fotograferen. Die springen in iedere geval niet uit beeld.

In het groot bekijken he ;-)

Dansende Klaprozen

Akkerranden wordt steeds vaker ingezaaid met bloemenmengsels. Blauwe Korenbloemen, witte kamille en rode klaproos, het lijkt wel Frankrijk. De klaproos is de zwaan onder de planten, het bloempje roept vanzich zelf al een bepaalde sfeer op. Tis net een balletdanseresje, vind ik. Zo'n Frans, slank meisje met haar haar in een knoetje op haar hoofd, springend op spitzen door het veld. Dat is een klaproosje, met zeer dunne, tere tutu blaadjes, knalrood, op een heel dun groen stengeltje met kleine haartjes die er duidelijk uitspringen in het tegenlicht. Nog niet open laten ze hun kopje hangen, daarna flappen ze open, het liefst met zn allen te gelijk, zachtjes meebewegend in de wind. Het bloempje lijkt een beetje gebogen, maar toch fier rechtop tussen alle stevige, hoge grassen en tarwe er om heen. Eenmaal uitgebloeid komen er stevige zaaddoosjes, met heel veel nieuwe potentiële, rode ballerina's. Strooi maar uit die zaadjes, dan kunnen we er volgend jaar weer naar komen kijken...'n Soort Zwanemeer. Bloemenmensen kunnen hun hart weer ophalen in deze periode! Deze tijd van het jaar is altijd leuk om met de macrolens de tuin van dichtbij te gaan bekijken. Van verre zijn bloemen mooi, maar van dichtbij zijn ze ook erg mooi. Kleine blaadjes en knopjes en door het groen van de achtergrond komen de kleuren en vormen altijd mooi uit. Ik lijkt wel een insect zeg, wat een aantrekkingskracht.

Waddn Avontuur

Na maanden heel vroeg op (en uit) bed vanwege het prille moederschap, ben ik weer twee keer een avond op pad geweest om een zonsondergang te fotograferen. Samen met Mariska naar het wad tussen Wierum en Moddergat. Moddergat...om die naam moeten we altijd erg lachen, want het is zo'n toepasselijke naam! Lachen was het toen Mariska daar eens achterover met haar gat in de slijk dipte, minder lachen was het toen haar lens in de slijk verdween. Hij werd er wel weer snel uitgeplukt en schoongemaakt, maar hij heet nog steeds slijklens...Lachen was het gisteren toen Mariska al op de foto positie stond en ik vast stond en langzaam werd op geslokt door de drek. Ik kreeg mijn laarzen er niet meer uit en de zon zakte al weg! We waren bij de beroemde boot (nou ja, vroeger was het een boot, nu is het een karkas) dicht bij de kwelders van Wierum. Hij lijkt dichtbij, maar als je daar staat te wiebelen in kuit diep modder met je statief metdaarop je dure en geliefde camera op je schouders, dan wil je niet vallen!! Duzzz, ik had een paar keuzes...al wiebelend en met al mijn kracht proberen mijn laarzen los te trekken uit de zuigkracht van het wad. Terug naar de kant gaan en mijn camera neer te leggen en zonder cam en statief proberen de laarzen eruit te halen. Mariska roepen om hulp...Maar de tijd drong...de lucht werd al mooier en er waren wolkjes te zien die het prachtig zouden doen op de foto. Daarnaast zijn we al tig keer naar het wad gereden om de boot te vinden en elke keer lukt dit maar niet. Ook waren we er vaak terwijl het niet echt een mooie zonsondergang was. De tijd drong dus en ik heb denk ik alle opties geprobeerd. Op het laatst heb ik 1 laars er uit kunnen trekken. Mariska hoorde me niet door de wind en daarnaast wilde ik haar ook niet storen in dit mooie foto moment, dus de enige optie was om verder te gaan op sokken en mijn tweede laars maar te laten staan. Ik heb al drie keer wad gelopen, prachtig, echt een aanrader en de kunst is gewoon doorlopen. En geen laarzen aan doen, maar gewoon scapino allstars van 5 euro. Maar die had ik een week daarvoor al beblubberd, dus in de haast had ik dit keer laarzen aan... Het resultaat van die avond is een wat dromerig beeld van de zonsondergang. Ik ben zeker nog niet klaar met de geraamte van de boot, dus wie weet gaan we gauw weer op pad. Hier alvast een impressie.

Oooh... en zie Mariska haar resultaat, ik vind hem super!! Klik Hier.

Faroer eilanden: Papagaaiduikers en meer

Papagaaiduikers zijn net als pinguins hele leuke vogels. Geliefd bij iedereen en dan vooral bij fotografen! En dat is geen wonder, ze zijn prachtig, ze hebben die kleurrijke snavel en een oogstreep om hun heldere oogjes waar een clown schmink inspiratie van krijgt. Ze zijn zeer dicht te benaderen en alles aan hun gedrag is aandoenelijk. Zo maken ze een lief , bijna knorrend 'wheeeh' geluidje, lopen ze grappig met hun grote oranje poten (beetje waggelen) en ze kibbelen en zoenen waar je bij staat (zit).
Ook hun landing is leuk, ze hebben hele korte vleugeltjes en een vrij bol buikje, komen ze nu aanvliegen langs een winderige klif dan zullen ze eerst moeten afremmen om met de juiste snelheid te landen. Hierdoor gaat de landing wel eens fout en moeten ze een 'doorstart' maken. Komen ze goed aan, dan laten ze zich een beetje uit de lucht vallen en wandelen daarna naar hun bestemming.

Ze broeden in holen, boven op de klif. Dit is ook makkelijk voor de fotograaf. Zeekoeten bijvoorbeeld broeden tegen de klif aan, daar kom je dus niet makkelijk bij. Ze leven in grote groepen, zo broeden ze op de faroer op het eilandje Mykines zo veel dat de lucht en de zee helemaal vol is met papagaaiduikers. Niet te geloven dat al die stipjes op het water 100 meter beneden de klif allemaal kleine vogeltjes zijn. Je kijkt je ogen uit. Ze zijn overal, dichtbij en een genot om een hele dag naar te kijken. Dat hebben we dus ook gedaan.
 

Helaas...ook al zijn ze met enorme aantallen, het gaat niet goed met de papagaaiduiker. De laatse 10 jaar zijn er bijna geen kuikens groot gebracht. Op zo'n enorme kolonie papagaaiduikers en dan met geen 1 kuiken, dat is onvoorstelbaar. Toch is het zo...wij hebben niet 1 vogel gezien die vis in zijn snavel had. Papagaaiduikers eten visjes wat ze ook in een bijzonder manier in een rijtje in hun snavel houden om dat aan hun kuikens te geven. Vroeger werden vele vogels, waaronder de papagaaiduiker, gegeten door de bewoners van de Faroer Eilanden. Dat snap ik want er zijn nou eenmaal niet zo veel andere voedselbronnen op het eiland en de rest van de wereld is ver weg. In huidige tijden is de papagaaiduiker een delicatesse. Gelukkig is in 2013 de papagaaiduiker beschermd. Het gaat zo slecht met het broeden dat het nu verboden is om ze te vangen en op te eten. Hoera! Ook in andere noordelijke papagaaiduiker kolonies gaat de populatie drastisch achteruit. Ik ben blij dat ik deze vrolijke, lieve beestjes heb ontmoet, op hun winderige, groene klif mocht ik even een dagje meekijken. Ze zijn maar een paar maanden van het jaar aan land, daarna zijn ze de rest van het jaar op volle zee. Kleine bikkels!


 

 Er zijn natuurlijk nog veel meer gevleugelde vriendjes op de Faroer! Heel veel zelfs...Vooral de klif broeders zijn er in gigantische aantallen!! En zo midden afgelegen in zee komt er vaak wel een dwaalgast uitrusten. Ook tijdens de vogeltrek komen er veel soorten vogels zich vol eten. Op de eilanden broeden zo'n 40 soorten.


 Zo heb je de onderandere de vele steltlopers zoals watersnippen en regenwulpen, de nationale lievelingsvogel: de scholekster, een ondersoort van onze winterkoning; de faroerese winterkoning. Noordse sterntjes in de lucht en op het water veel soorten eenden, zoals de eidereend. De klifvogels zijn het spectaculairst natuurlijk, grote vogels als de jan van gent en de vele zeekoeten, drieteenmeeuwen en stormvogeltjes. We zagen alken op de rotsen en tijdens het wandelen liep er een goudplevier een stukje met ons mee.
 
 Ook imposante vogels zijn de 'roofvogels' van de Faroer, en ze doen hun naam eer aan; de kleine en grote jager. Op Mykines was een grote jager aan het papagaaiduiker-jagen. Alle vogeltjes gingen de lucht in als deze vogel langs de kliffen vloog. Op een boottrip zagen we een jager met een papagaaiduiker in zijn snavel. De oranje voetjes waren duidelijk te zien... :-( ...ahhh nee..niet mijn lievertjes opeten...

 

Zie hier nog een blog bericht over de Faroer Eilanden: Faroer eilanden: landschap en meer

Sneeuw-sfeer

Hoogzwanger of niet, gelukkig kreeg ik nog de kans om er twee keer op uit te gaan deze maand om de sneeuw-sfeer vast te leggen. Beide keren naar het lauwersmeer gebied, waar ik hoopte op wilde zwanen in de sneeuw. Het werden knobbelzwanen op het ijs, maar het licht van het 4-uurs-einde-van-de-dag zonnetje scheen mooi over het ijzig gebied. Touch of light is altijd belangrijk, gelukkig zijn zwanen weer zo ijdel dat ze meestal ook bij een zonlicht baan er ook in gaan staan. Of zou dat mijn toeval zijn... ik weet het niet... volgens mij hadden ze het wel weer door, ze zagen een autootje met een lens uit het raam (normaal ga ik meestal wandelen met de cam, maar nu bleef Bolle verdekt en warm in de auto) en jawel, de models stonden percies in de spotlight te badderen en liepen op het ijs mooi rond te pronken. Er was ook duidelijk een mannelijke zwaan bezig een knappe vrouwen-zwaan te versieren. Een rivaal werd ook dan constant weggestuurd wanneer deze te dichtbij kwam. Mijn favo models, zwanen:

De tweede ronde was samen met fotomaatje Mariska (Bolle liet zich rijden dit keer)en we gingen vol adrenaline vanwege het mooie winterweer naar het Lauwersmeer voor Schotse hooglanders en Konikpaarden in de sneeuw. Met hun wollige vachten past dat helemaal in het winterplaatje. Het was best koud, maar we hebben genoten. De dagen daarna was Bolle wel moe, maar zeker voldaan. Het wachten is nu op ons eigen lieve, kleine fotomodel! Konikpaarden

Schotse Hooglanders, oftewel Wooly Wookies

Faroer Eilanden - Landschap en meer

Waar zwangerschapsverlof al niet goed voor is...Naast relaxen voor de grote, aankomende taak heb ik eindelijk tijd om de foto's klaar te maken van onze vakantie naar de Faroer Eilanden. In juni 2012 zijn we naar deze groep van 18-eilanden geweest, samen met al onze fotospullen en de Opel Corsa, want rondrijden in een klein autootje kun je daar!

Fantastische wegen hebben ze, niet veel verkeer en constant de zee naast je en de bergen en fjorden zijn na elke bocht weer imposanter. De losliggende eilanden zijn bereikbaar via bruggen, de (auto)ferry of de beroemde tunnels. Sommige zijn lange, moderne tunnels, maar je hebt ze er ook bij die aarde donker zijn en dan is er vaak ook maar 1 rijstrook. Van verre zie je de koplampen van een tegenligger aankomen, onthoudt voordat je in de tunnel rijdt wie o wie er voorrang heeft en als jij dat niet bent besluit dan op een gegeven moment de parkeerhaven op te zoeken zodat je niet midden in de tunnel elkaar tegen komt. Diep ademhalen en knipper-knipper en je rijdt er alweer uit, misschien is het weer hetzelfde aan deze kant van de tunnel als van toen je het donkere gat in de berg naar binnen reed, maar misschien zit je ineens in dikke zee mist. Het wordt nooit saai in ieder geval.

De Faroer Eilanden liggen grof gezegd tussen Schotland, Noorwegen en IJsland. Midden in de oceaan en dus een speelbal voor de stormen van de zee. We waren dus voorbereid op het ergste, we gingen in de zomer, maar dan ga je niet uit van zomers weer. Toch hebben we 12 dagen mooi weer gehad, het was fris, maar heel vaak een blauwe lucht en verder we hebben weinig regen gehad. Lucky Bastards! In de weken voor ons verblijf was de temperatuur constant erg laag geweest voor de tijd van het jaar. Dat was te zien aan het gras wat nog niet overal was gaan groeien, de locals vertelde ons dat de schapen zelfs honger leden door het weinige gras. Ja, Faroer en schapen, dat is een gouden combi, er zijn veel meer schapen als inwoners en de schapen lopen ook overal waar ze willen. Dus ook op de weg inderdaad. Verder laten de inwoners van de Faroer hun schapen grazen op de raarste en hoogste kliffen, hup een groep schapen in een bootje en met een touw de schapen op een onbegaanbare klif takelen klinkt voor ons platte Hollanders erg gek, maar sta niet raar te kijken als je een wollig stipje ontdekt boven op een klif tijdens een bootreisje...Beeeehhh..

Wij hebben een eigen-vervoer reis geboekt bij IJsland Tours. Vanuit het puntje van Denemarken gingen we met de gigantische ferry 'Norrona' naar de Faroer. De Ferry is volgeboekt met mensen op weg naar IJsland, grote 4-weel jeeps en avontuurlijke campers waar de korte rij voor de Faroer bij in het niet valt. En onze kleine Corsa helemaal. De bootreis was lang, meer dan 30 uur en je slaapt dus ook op de boot. Toch verveeld het niet, je waait even uit op het dek, eet wat lekkers in de restaurantjes en er zijn vogels en walvissen te spotten. De terugreis was zeer heftig, na een dikke week rustig weer was de laaste avond een knaller; alle stormen ineen, een zware storm uit de richting van IJsland. Toch gingen we weg, al dan niet met flinke vertraging, maar hoe rustig de heenreis was, de terugreis lagen we als twee groene lijkjes op ons bedje. Staan kon niet, dan werd je door de hut geslingerd en we hebben ons afgevraagd hoe het kon dat niet alle auto's, campers en vrachtauto's niet los door het ruim gemixt werden. Inderdaad, ik heb flink wat vuilniszakken volgemaakt (had ook flink last van zwangerschapsmisselijksheid die weken trouwens). Tegen zulke huizenhoge golven helpt geen een zeeziektepil. Toch zou ik zo weer met de Norrona meevaren naar IJsland. Het landschap is dus echt een aanrader voor mensen die van de noordelijke gebieden houden, ruig, leeg (weinig tot geen bomen), fjorden, zee, kliffen, groen, wolkenpartijen, zon die doorbreekt en schittert over de blauwe zee. Niet voor niets was de Faroer uitgeroepen tot mooiste eilanden groep van de wereld door Traveler Magazine. Das niet niets! Verder zijn de mensen erg leuk, we sliepen bij de mensen thuis in B&B's. Gerund meestal door oudere mensen of heel oude mensen (oudste gastvrouw die we hadden was 86!) met nog wat kamers over in hun knusse huizen. Veel verhalen gehoord en foto's gezien van de hele familie. Ze hebben tips en helpen je op weg en s'ochtends natuurlijk een lekker ontbijtje. Nou moet ik zeggen dat twee nachten in een 'anoniem' hotel waarbij je niet bij de locals aanschuift s'ochtends na een tijdje ook wel lekker was. Maar terugkijkend was het leuk en bijzonder om deze mensen te ontmoeten.

Hoogtepunten vonden wij: - De kleinste hoofstad ter wereld, Torshaven. Lekker zelfgemaakte taart eten bij een van de cafeetjes in de haven. Achter de haven ligt het ouder gedeelte, met leuke straatjes en huizen met grasdaken. - Op het Noordelijke Eiland Vidoy picknicken op een verlaten rotsstrand bij het dorpje Vidareidi. In het zonnetje, met uitzicht op het nog noordelijker gelegen eiland (Fugloy). Vissersbootjes klaar voor vertrek achter je en het gezang van de Faroerse Winterkoning om je heen (mini vogeltje met een enorm volume. - Midzomernachtzon, het wordt in deze periode nooit helemaal donker.

- Met de ferry vanuit Klaksvik naar het eiland Kalsoy. Heeeeel veel tunneltjes, waarbij de laatste helaas uitkwam in de mist. Maar dit hoort er ook bij en het past ook bij de sfeer van het verlaten uithoekje van de wereld. Waar dan wel weer een dorpje staat, met een schoollokaaltje en kinderen uitbundig springend op een trampoline.

- Het dorpje Tjornuvik en de route daar naar toe. Langs de zee en omhoog over een heuvel en dan ineens een prachtig gelegen baai. Het groene landbouw grond achter het dorp is maar klein want net als overal in de Faroer gaat het daarna steil omhoog. Ja..daar plant je geen aardappels op of laat je koeien grazen. Landbouwgrond is schaars. Vanaf het strand zie je twee losstaande kliffen in de verte.

- Saksun....Ja dit plekje verdient de stempel mooiste plek ter wereld. Een kleine weg er naar toe en dan een paar met gras bedekte huizen en een wit kerkje. Het groene grasland en de bergen erom heen, kleine watervalletjes en als je doorloopt kun je tijdens eb door een kloof naar de zee lopen. MAGNIFIEK!!

- Gasadalur op het eiland Vagar. Bij dit dorp stort een metershoge waterval in de zee. Kliffen overal en een heel mooi uitzicht!

- Mykines was voor ons ook een hoogtepunt. Dit eilandje is bereikbaar met een kleine ferry. Duizenden en Duizende papagaaiduikers!! Overal waar je kijkt! De reden waarom we naar de Faroer kwamen was om deze grappige vogeltjes te zien. Verder is Mykines ook erg puntig, groen en zijn er veel hoogte verschillen en enge wandelpaadjes. Maar je kun je je zo een dag vermaken, lekker uitwaaien en daarna een warme kop thee in het hostel. De mensen van Faroer stoken hun huizen lekker (te) warm en door het gras op de daken is het super geisoleerd. Wanneer je met je verwaaide hoofd ergens naar binnen loopt, krijgt je standaard een mega warmte klap in je gezicht. Muts af en winterjas uit, blozende wangen en samen met een kop warme thee kan ik je vertellen dat je zo rozig wordt dat je 10 minuten later je hoofd wel slapend op de tafel wilt leggen... ZZZZzzzz... Wat een droombestemming!

Volgende blog: Faroer eilanden: papagaaiduikers en meer