Ook wij hebben flinke regenbuien gehad in Italie, we zaten gelukkig niet in een minitentje te verkleumen, maar zaten droog in een sta-caravan. Met uitzicht op een tuinje waar vele soorten vogels hun jongen groot brachten. In de moestuin met druiven ranken, tientallen stokken voor opgroeiende bonenplanten en diverse kersebomen woonde zoal een (grote) familie mus, zwarte roodstaarten en gekraagde roodstaarten met hun jongen en er was zelfs een paar keer bezoek van een draaihals, een kleine bruine specht die leeft van mieren. Natuurlijk vlogen er vele zwaluwen rond, een luidruchtige groep van 5 bonte kraaien en hoog in de lucht zweefde vaak 2 paartjes zwarte wouwen. Roland en andere camping gasten hadden het geluk de visarend te hebben gezien die volgens de ooggetuigen s'ochtend en s'avond daar een ronde deed over het meer.
Jong van een zwarte roodstaart die zich even uitrekt op een paaltje. Je kunt de rode staartveren zo goed zien en dat hun snavel nog van die gele uiteinden heeft, iets wat jonge vogels zo aandoendelijk maakt.
Op een dag zagen wij een van de jongen van de zwarte roodstaart op het hek zitten. Hij zat met zijn bek nogal open en met de verrekijker zagen we dat hij waarschijnlijk net gevoerd was door een van de ouders, want hij had een dik insect in zijn snavel.
Na een tijdje zat de jonge vogel er nog steeds en hij had zichtbaar moeite met het doorslikken van zijn voedsel. De dikke kever (?) verschoof geen mm meer en het vogeltje probeerde het kwijt te raken door zijn kop te schudden, zijn snavel langs het hek te wrijven en zelfs op een onhandige manier met zijn pootje het beest uit zijn bekkie te krijgen. Hij werdt er moe van, deed zelfs even zijn oogjes dicht en ging sneller ademen. Waar is een zijn ouders! Die moet dat beest verder drukken of weghalen! Ook wij werden er langzamerhand zenuwachtig van. Het zou toch niet dat dit jong dat al bijna zelfstandig was, dood zou gaan aan een te dikke kever? In mijn hoofd had ik het vogeltje al tien keer gered met behulp van een pincet, maar ja, hij zou vast wegvliegen als we ons lieten zien. We moesten maar hopen dat hij het insect toch ineens kon inslikken. Dat is de natuur, die redt zich wel...Toch? Het einde kunnen we je niet melden, op een duur vloog de jonge vogel weg, met nog steeds zijn snavel open. We moeten er maar op vertrouwen dat hij het insect toch nog heeft doorgeslikt of uitgespuugt. Maar die gedachte het heeft ons wel even bezig gehouden.
Het jong had zichtbaar last van het insect wat muurvast op zn plek zat...
