Schotland: De 4 Seizoenen In Een Week

De schotse kust van de Solway Firth






Heb je zin in regen ofzo...? Wie gaat er nou in de winter naar Schotland? De twijfel sloeg heel soms wel even toe, vooral toen een paar dagen voor ons vertrek er zware storm over Schotland trok met omgevallen bomen, hoog water en plaatsen zonder stroom als gevolg. ...En we gingen ook nog met de boot ook: "It's gonna be a bumpy ride"!

Maar bovenal keken we er erg naar uit en lieten we ons gewoon meevoeren naar het stoere Schotland in wintertijd. We waren al eens in de zomer geweest, waarvan ik me vooral de vele regenbogen herinner (de regen ben ik al vergeten).

Op de boot was het de heenreis inderdaad vrij heftig, het (dure) buffet rook heerlijk, maar mijn maag dacht daar heel anders over en ik ben maar naar de hut terug gelopen om even te gaan liggen. Er hadden meer mensen last van het geschommel en gedein en ze deelde dan ook zeeziekte-pilletjes uit als snoepjes.

Eenmaal in Engeland aangekomen reden we langs de oude muur Hadrian's Wall naar de westkant van Engeland en daarna een stuk omhoog om uit te komen in de zuidwest punt van Schotland: Dumfries and Galloway. Het gebied grenst aan de zuidkant aan de Solway Firth, wat zich kenmerkt door een soort kwelders en moddervlakten, het lijkt soms best op de wadden. Veel overwinterende ganzen en zwanen. Op zich dus net als thuis, maar achter de kwelders lag ook een heuvellandschap met echte ruige rotskust gedeelten, een boerenlandschap met stenen muurtjes, oude eiken en naalboom bossen en als je verder het gebied in rijdt vindt je typische Schotse lochs en meer bergachtige gebieden. Voor ieder wat wils dus.

Oude eikenboom begroeit met mos


Net zo mooi als het landschap was wel onze pine-lodge die we gehuurd hadden met z'n 4-en. Eekhoorntjes en vogels voor het raam en Ingrid is tevreden. En met een sneeuwlaagje op de takken om je heen buiten in een hot tub liggen is ook niet verkeerd. Het vakantiepark is echt een aanrader, dus mocht je willen weten waar we zaten, email me dan even. (zie contact).

De rode eekhoorn is in Groot Brittannie vaak verdreven door zijn familielid de grijze eekhoorn. Ook schattige beestjes natuurlijk, maar de rode eekhoorn zijn de echte britten en tegenwoordig zijn er speciale beschermings programma's voor deze soort eekhoorn. In de bossen van Dumfries and Galloway komen nog vrij veel rode eekhoorns voor en ook op het park en bos er om heen leefde een groep rode eekhoorns.



Ze waren druk bezig eten te begraven voor als de wat zwaardere Schotse tijden zouden gaan aanbreken. Hapje nootje en daarna nootje onder de grond, rennen en spingen terug naar de nootjes, hapje nootje en weer terug met een volle wangzak naar een polletje gras, begraven, aanstampen en hup weer terug. Drukke tijden voor de red squirrel. De eekhoorn gaat niet in winterslaap, ze hebben dus een mooie wintervacht en warme oorpluimpjes, en niet te vergeten een dikke pluimstaart. En ook al geen winterslaap, ze draaien zich tijdens heel koude en natte periodes nog wel een keer om hoor, in hun boomhol. De nootjes veilig verstopt op 1000-den plekjes in de grond.





Southerness Lighthouse


De vuurtoren van Southerness is tegenwoordig niet meer in "bedrijf" maar is wel een erg mooi en markant stukje historie. Tegenwoordig is het een van de oudste vuurtorens van Schotland. We kwamen percies op tijd, de zon ging onder en de kust samen met de vuurtoren waren mooi te fotograferen.



En na een dag met zware storm met windstoten, een dag met weinig wind samen met een knalblauwe lucht was het op de laatste dag tijd voor een sneeuwdag. In de ochtend kwamen dikke vlokken sneeuw naar beneden en een roodborstje in de sneeuw is dan een mooie afsluiter van een fantastische week. "It was grreat"! (op zn schots uitgesproken natuurlijk ;-) )


Alvast fijne feestdagen!

Fotoworkshop OVP

Burlend Edelhert in Natuurpark Lelystad

Het een tijdje geleden dat ik iets gepost heb. En het is ook alweer een tijdje geleden dat ik een hele dag een fotoworkshop in de Oostvaarders plassen had! Het was onder leiding van de natuurfotograaf Steven Ruiter. Het was een dag waar we veel geluk hadden met het weer, op de juiste momenten brak de zon door de wolken heen en toen er een stortbui van 10 minuten over ons heen joeg zaten wij droog in een vogelkijkhut. Het was hoogbronst voor de edelherten in de Oostvaardersplassen en met de herfstkleuren onderweg en dreigende wolken afgewisseld met een zonnetje boven ons, hoefde we alleen nog maar mooie onderwerpen zoeken. Camera in de aanslag dus.

Steven kan goed uitleggen en wees ons op mooie momenten van licht en gedrag van dieren. Wat mij zeker aanspreekt aan hem is dat hij erg aan het dier denkt en niet alleen aan de foto. Dus hoe benader je een hert zodat je hem niet verstoort en als je je foto hebt gemaakt, dat je dan ook weer op een goede manier wegloopt. Hij weet heel veel over het gedrag van dieren en dit is noodzakelijk (handig) om te voorspellen wat een dier gaat doen en je daarop kun reageren (= foto maken.. haha).


De workshop begon met een wandeling door het bos achter het bezoekerscentrum. Op een dijkje kwamen we twee hindes tegen. Ook al stond er een tiental fotografen om de herten heen (op gepaste afstand), de twee dames bleven rustig hun ding doen. Naast een vluchtige ontmoeting op een bospad had ik nog niet eerder zo dichtbij een edelhert gezien. Dat kan dus zomaar in de Oostvaarders plassen.
Onderweg hoorden we veel mannetjes edelherten burlen, ver weg of verstopt achter de vegetatie. sMiddags in Natuurpark Lelystad hadden we meer geluk met de mannen:


Hier doen de mannetjes het allemaal voor.. ;-) Een paring. Foto is flink gecropt, maar het is wel een bijzonder moment. Foto is gemaakt in natuurpark Lelystad.


De workshop werd vervolgd in 1 van de vele vogelkijkhutten van de Oostvaardersplassen. Ook daar hadden we geluk dat er veel te zien was, lepelaars, drie grote zilverreigers, vele ganzen, soorten eenden en ook veel aalschovers die langsvlogen. De drie zilverreigers kwamen wel heel dichtbij!

Smiddags zijn we naar Natuurpark Lelystad gereden voor de lunch en daarna gingen we het park in. Daar zijn onder andere otters, wilde zwanen, ooievaars, edelherten en elanden te zien.

Ik ben gek op zwanen, ik geef graag een gevoel aan in mijn foto's en bij zwanen zit er gauw een gevoel in de foto. Dramatisch, liefde, gevoeligheid, eenzaamheid, samenzijn, afscheid, met zwanen in de foto zijn deze gevoelens relatief makkelijk te laten zien. Ik zou wel overal op de wereld zwanen willen fotograferen. Nou heb ik voor aankomende december al een plek gevonden, we gaan namelijk een weekje naar Schotland en dichtbij ons vakantie park ligt een plek waar wel honderden wilde zwanen uit IJsland in de winter naar toe komen. Wauw! Voor de liefhebber de website: klik hier..





Deze otters wonen in gevangenschap, maar het was een mooie plek om onder leiding van een fotograaf met veel ervaring deze dieren te fotograferen.



Een dagje fotoworkshop onder leiding van een prof mag dan wat kosten, het is leerzaam en inspirerend. Een hele week workshop in bijvoorbeeld Engeland of IJsland lijkt me ook nog eens mooi om mee te maken. Wie weet...Voorlopig gewoon 'alleen' op pad!

Het Wordt Langzaam Herfst...

Het wordt langzaam herfst...Maar dat is helemaal niet erg! Want de herfst heeft altijd wat moois te bieden, vooral als het begint met weekenden als dit: Ochtend mist, kleurijke zonsopkomsten, de eerste verkleurende bomen en ook nog eens heerlijke temperaturen. Met gevaar voor eigen leven heb ik de appels geplukt van ons appelboompje, tussen de spinnenwebben door met joekels van kruisspinnen (Iieeehhhww). De appels zien er goed uit en smaken heerlijk, maar van veel appels hebben slakjes al lopen snoepen. Die heb ik maar laten hangen. De rest kom hoogstwaarschijnlijk voor een deel in de appeltaart voor onze verjaardag.
Ook heb ik de lavendel geknipt, dat rook heerlijk, maar ook daar overal joekels van kruispinnen (Iieehhwwwww). Het is beter voor de bloei van de lavendel om het op een duur te snoeien, maar er zaten nog vrij veel vlinders op de bloemen.

Sorry Citroentje, nog een laatste slurp en dan moet de schaar er toch echt in.


Macro-en blijft leuk, even de knop om en je macro oog laten gaan over een bosje of bloemperkje en je ziet de leukste dingen! Behalve spinnen (IIeeehhwww)...

Langpootmug


De grote groepen spreeuwen zijn ook in deze tijd van het jaar altijd mooi om te zien. Gracieus door elkaar heen zwenkend, roettsshhhh, roetsshhh, daar gaan ze. In de meest rare vormen en heel dicht bij elkaar. Deze foto's heb ik ook gemaakt op zo'n mooie mistige ochtend als vanochtend.





Laat de nazomer maar beginnen!!

Apenheul: Imposante Gorilla's

De meest imposante bewoners van de Apenheul zijn wel de gorilla's. Om percies te zijn laaglandgorilla's. De apenheul heeft een soort schouwburg-achtig openlucht theater gebouwd met uitzicht op een deel van het gorilla verblijf. De hoofdrol spelers komen naar het toneel wanneer ze de verzorgers door de microfoon horen praten en het welkoms liedje horen spelen. Onder het genot van een hapje (o.a. appels, witlof en soort apen-ballen met vitaminen enz) blijven ze een half uur een beetje zitten zodat de verzorgers ze stuk voor stuk kunnen voorstellen en info geven over de gorilla's. De groep heeft een leider, een volwassen mannetje genaamd Jambo.



Hij is 17 jaar en heeft een prachtige "zilverrug". Zoals de babyboom advertenties al aangaven is hij flink bezig om voor nageslacht te zorgen. Op dit moment zijn er 4 jonge gorilla babies. Cute!!

Apenheul: Dagje Aapjes Kijken

Voor veel mensen zijn apen hun favoriete dier, eerlijk gezegd voor mij niet. Geef mij maar woeste wolven of gevaarlijke, siberische tijgers. Bij het grote bavianen eiland in Dierentuin Emmen bleef ik niet lang staan...Nee, al die rooie ape-bipsen, krijsende moeders en ahum-sexbedrijvende individuen...Mmmm nee... Misschien was ik daarom wel nooit in de apenheul geweest. De helemaal op apen gerichte dierentuin, waar de grootste groep doodskopaapjes ter wereld terecht een publiekstrekker is. In Groningen hingen allemaal billboards met posters met lieve gorilla baby's: Gorilla BabyBoom! Dit jaar zijn er wel 5 jonge gorilla's geboren (en jammergenoeg ook al eentje weer overleden) en, vooruit, die apekoppies kan zelfs ik niet weerstaan! Op naar de Apenheul!

En ik ben helemaal om, want ten eerste wat een fantastisch mooi park. Midden in de bossen van Apeldoorn, overal watervalletjes en mooie planten en bloemen. En daar tussen lopen overal aapjes, die met hun graaihandjes en grote ogen constant opzoek zijn naar iets lekkers. Ik vind het echt een aanrader!

Een bezoek aan het park zou ik eerst beginnen met een kijkje op hun website, daarop staan ontzettend mooie foto's! Gemaakt door de fotograaf Jan Vermeer (geeft ook workshops in het park). Ben je direct geinspireerd om er zo snel mogelijk met de camera heen te rijden. Eenmaal in het park, stop (lees Prop) je je tas in een speciale Apenheul-tas, die de behendige apen-vingertjes waarschijnlijk niet open kunnen krijgen. Een paar stappen in het park bevind je je al in een apen-losloop gebied, waar je de vele doodskopaapjes om je heen ziet lopen. Natuurlijk kunnen sommige mensen het ondanks de vele waarschuwingen niet laten, kijk klein aapje, omdat je zo aandringt: hier een lekker roodwit snoepje.... Zucht..tis maar goed dat ik daar niet werk. Gelukkig heeft het personeel veel geduld om vragen te beantwoorden en mensen nogmaals te wijzen op de regels.

Tijdens de wandeling door het gebied van de boliviaanse doodskopaapjes regende het nog en was het geen fotoweer. Gelukkig klaarde het op het midden van de dag op en kwamen we door nog meer gebieden met loslopende aapjes. Zoals de groep scheeuwde goudenleeuwaapjes (zie hierboven) en daarna de rode titi's (zie hieronder, ik had nog nooit van rode titi's gehoord!) Heel veel, nou eigelijk bijna alle soorten aapjes hadden jongen. Veelal vastklemt op de rug of onder de buik.

Verder heeft de Apenheul het kleinste aapje te wereld. Het is net een muisje zo klein. Nieuw waren de neusapen! Je denkt, (ik dacht), die zijn lelijk...maar nee, ze zijn heel apart, ja, ze hebben een giga neus, maar ze keken ons zo geinteresseerd aan, zo van, wie kijk nu wie aan. Ze zijn net aangekomen uit de dierentuin van Singapore, dus die drie heren kijken hun ogen uit hier. En natuurlijk heeft de Apenheul ook mensapen zoals orangoetangs, bonobo's en gorilla's. Die laaste waren zo fotogeniek dat ik daar mijn volgende blogstukje over schrijf.

Ik moest soms wel lachen om die kleine grappenmakers. Zoals hier toen de kapucijneraapjes bovenop elkaar wilden klimmen. De onderste moest maar gaan lopen, maar je kon aan zijn uitdrukking zien en later aan zijn protest schreeuw horen dat hij daar helemaal geen zin in had! Ken je de bremer stadsmuziekanten?

Vlinder Mee Dit Weekend

Dit weekend is het tijd voor de Tuinvlinder telling 2011. Dus Vlinder Mee en tel de vlinders in je tuin. Persoonlijk kan ik al zeggen dat ik op onze vlinderstruik minder vlinders tel in vergelijking tot andere jaren. Of dat komt door onze miauwende, vlinder-en-motten-vanger-Joey of dat het geen goed vlinderjaar is, zullen we dus ook landelijk gezien weten na dit weekend. Ik ben benieuwd.
Hieronder het dambordje, daarom ook maar toepasselijk omgezet naar zwart/wit. Deze mooie vlinder zullen we waarschijnlijk niet aantreffen in onze tuinen, ja heeeel misschien mensen in Limburg. Gefotografeerd in Italie op een veldje naast de camping waar een heleboel dambordjes rondvlogen. Iets wat gemakkelijke foto dus... Klik, een vlinder op een bloem, niet echt heel creatief ofzo. Registrerend fotograferen heet dat. Eens kijken hoeveel vlinders ik nu buiten kan registreren in de tuin.

Enjoy The Silence

Afgelopen weekend was ik met Mariska in Duitsland voor een fotoweekendje. We werden als VIP artiesten op weg naar een belangrijk optreden in een zoef-zoef Audi heen en weer naar de plek van bestemming gereden. Die bestemming was het Duitse gebied de Vulkaan-Eifel, waar de "Taxi" chauffeurs gingen genieten van nog snellere F1 auto's op de Nürburgring. Tijdens dit soort weekendjes staat elke minuut van het weekend in teken van fotografie, dus de wekkers om 4 uur, papieren vol met potentiële fotogenieke plekken, een fototas vol met kilo's aan materiaal, irritaties over grijze luchten en gelukzalige momenten als de gewilde foto op het kleine LCD schermpje te bewonderen is. Wij hadden onzettend veel geluk dit weekend, op een of andere manier vonden we snel en gemakkelijk mooie plekken en ondanks vooral s'ochtends lage temperaturen (ook zomers moeten handschoenen standaard mee in de fototas dus...) viel het weer 100% mee.
Er was steeds bewolking voorspeld, dus ons ochtend ritueel was na het afschuwelijke geluid van de wekker, het hoofd uit het raam steken om te kijken of er sterren en een maan te zien waren. "Shit....Ik zie een maan!" ..... neeee... Maar na 5 minuten ben je up en running en verheug je je op de zonsopgang. Hoe zou het deze keer worden?? Het is zo aan te raden om dit af en toe te gaan bekijken, OOK als je geen fotograaf bent. Op dat moment als de zon boven de horizon uitkomt en probeert door de mist heen te schijnen, de vogels langzaam beginnen te zingen, het voor de rest helemaal doodstil is... dan denk je, waarom sta ik hier in godsnaam elke dag niet!! Enjoy The Silence.



Daarna met wallen onder de ogen en een bleek gezichtje aanschuiven aan een duits ontbijtje met broodjes, thee en een eitje. Aahhh...even bijkomen...Morgen weer?



Voor de foto's heb ik gebruikt: Een canon 60D, een statief (velbon sherpa), een Tamron 17-50 mm f2.8 lens en een grijsgradatie filter om het zonlicht tegen te houden en de voorgrond goed te belichten. Bij onderstaande foto heb ik ook een 10-stops ND10 filter gebruikt. Ik moest een uur wachten tot de zon eindelijk boven de heuvels en een randje bewolking uitkwam en zich door de mist heen priemde. Van een grijze foto veranderde de foto in een klap in een kleurrijk geheel. Een paar minuten daarna was het voorbij en was de zon te fel voor die plek. De rose gloed over het landschap duurt maar kort, maar dit maakt waarom fotografen zo vroeg uit bed rollen.

Sprookjesachtig Beieren

Op reis naar onze vakantie bestemming kwamen we langs de hoge bergen van de Duitse Beierse Alpen. De puntige dennebomen aan de horizon staken scherp af tijdens de zonsondergang. De heks op de bezemsteel (Whaawhiihihiaaaa) ging iets te snel door het beeld, maar je kunt haar er vast nog wel even bijdenken.

Zwarte Roodstaart

De lente gaat over in de zomer en thuis gekomen van de vakantie lijkt het wel herfst buiten.
Ook wij hebben flinke regenbuien gehad in Italie, we zaten gelukkig niet in een minitentje te verkleumen, maar zaten droog in een sta-caravan. Met uitzicht op een tuinje waar vele soorten vogels hun jongen groot brachten. In de moestuin met druiven ranken, tientallen stokken voor opgroeiende bonenplanten en diverse kersebomen woonde zoal een (grote) familie mus, zwarte roodstaarten en gekraagde roodstaarten met hun jongen en er was zelfs een paar keer bezoek van een draaihals, een kleine bruine specht die leeft van mieren. Natuurlijk vlogen er vele zwaluwen rond, een luidruchtige groep van 5 bonte kraaien en hoog in de lucht zweefde vaak 2 paartjes zwarte wouwen. Roland en andere camping gasten hadden het geluk de visarend te hebben gezien die volgens de ooggetuigen s'ochtend en s'avond daar een ronde deed over het meer.

Jong van een zwarte roodstaart die zich even uitrekt op een paaltje. Je kunt de rode staartveren zo goed zien en dat hun snavel nog van die gele uiteinden heeft, iets wat jonge vogels zo aandoendelijk maakt.



Op een dag zagen wij een van de jongen van de zwarte roodstaart op het hek zitten. Hij zat met zijn bek nogal open en met de verrekijker zagen we dat hij waarschijnlijk net gevoerd was door een van de ouders, want hij had een dik insect in zijn snavel.



Na een tijdje zat de jonge vogel er nog steeds en hij had zichtbaar moeite met het doorslikken van zijn voedsel. De dikke kever (?) verschoof geen mm meer en het vogeltje probeerde het kwijt te raken door zijn kop te schudden, zijn snavel langs het hek te wrijven en zelfs op een onhandige manier met zijn pootje het beest uit zijn bekkie te krijgen. Hij werdt er moe van, deed zelfs even zijn oogjes dicht en ging sneller ademen. Waar is een zijn ouders! Die moet dat beest verder drukken of weghalen! Ook wij werden er langzamerhand zenuwachtig van. Het zou toch niet dat dit jong dat al bijna zelfstandig was, dood zou gaan aan een te dikke kever? In mijn hoofd had ik het vogeltje al tien keer gered met behulp van een pincet, maar ja, hij zou vast wegvliegen als we ons lieten zien. We moesten maar hopen dat hij het insect toch ineens kon inslikken. Dat is de natuur, die redt zich wel...Toch? Het einde kunnen we je niet melden, op een duur vloog de jonge vogel weg, met nog steeds zijn snavel open. We moeten er maar op vertrouwen dat hij het insect toch nog heeft doorgeslikt of uitgespuugt. Maar die gedachte het heeft ons wel even bezig gehouden.

Het jong had zichtbaar last van het insect wat muurvast op zn plek zat...

Zomerwolken

Het weer zit vandaag even niet mee, grijs en grauw, met koude windvlagen die de regen tegen het dakraam boven mijn hoofd, aanblaast. Geen probleem, een dagje binnenzitten is vooral met dit weer ook heerlijk. Kop thee erbij en even mijn favo foto-websites bewonderen. Misschien herkennen velen onder jullie dit, maar ik heb een aantal websites die ik MOET bekijken. Voor inspiratie, info en natuurlijk de foto's. Kijken naar foto's van anderen helpt iedereen verder in hun foto-carriere denk ik. En tegenwoordig met al die blogs, fotocommunties en websites ben ik zo een aantal uren bezig. Muziekje erbij. Vandaag ga ik niet meer op pad, ik denk nog even aan de vorige keer toen we foto's gingen maken van de zonsondergang bij de kwelder bij Moddergat. Toen ik weeeeeeer mijn statief opzetstukje thuis was vergeten..Prutser..

De grote regen wolken worden op het eind van de dag, mooi oranje/rose verlicht door de ondergaande zon. Locatie: Op de dijk bij Moddergat, Friese Noordkust.


De vakantie naar Italie komt nu echt dichtbij. Nog een paar dagen werken en dan kan de lange reis na het zuiden beginnen. Nog even voor de valreep een extra batterij gekocht.... 60 euro's...! Moet dat nou zo duur! En moeten die batterijen nu voor elke camera anders zijn?? Bedankt Canon..
Omdat het nog steeds donker en grijs is als ik op kijk door het raam, dan maar een echte vakantie foto: Strand, zee en geen badgasten! Gelukkig. Om alvast in de stemming te komen!


Palombaggia, volgens kenners het mooie strand van Corsica. Het waaide een storm en het strand was verlaten, geen mens durfde het aan om zijn handdoekje uit te rollen onder een de vele parasolletjes. Ik en mijn polarisatie filter werden keihard gezandstraald...dubbel auww..


Ingrid, vergeet je slipper(s) niet!


Een website waar ik ook regelmatig kwijlend naar zit te kijken is 1x.com. Ik mag wensen dat ik ook ooit zulke pracht foto's maak dat ze de mijne daar ook op publiceren. Tot die tijd heeft 1x.com ook een tutorial deel, met tips hoe een bepaalde foto tot stand is gekomen. Leerzaam! Zie hier.

Close Up in de Tuin

Een sierui wordt geboren:


Deze heb week ik wel tijd gemaakt voor de macro-lens. Ik ben het hele voorjaar al druk aan het tuinieren en daar geniet ik echt van. Elke week is het weer anders, vooral de laaste weken natuurlijk. Alles groeit, bloei, ontspruit, komt op of zoals de krokussen en sneeuwklokjes, zijn alweer lang verdwenen en weggemaait. In februari/maart heb ik me in het zweet gewerkt om in een hoek van de tuin een vijver in te graven en de kunst is om deze zo natuurlijk mogelijk af te werken. Zodat de zwarte, plastic randen zo min mogelijk te zien zijn. Hier en daar stenen weg gepikt, via marktplaats platte flagstones op de kop getikt en ik kom heel vaak bij het tuincentrum. Die verdienen dik aan mij! Behalve die keer dat ik na een uur mijn vol geladen kar kwam afrekenen en ik met een rood hoofd bij de kassa moest bekennen dat mijn portomonnee nog thuis lag....Dat krijg je als je je fototas na een tripje niet uitpakt....!

Dit weekend dus vooral in de tuin op pad geweest. Ik zocht een beetje abstracte macro's, met sfeer en knalkleuren. Vooral de sierui heb ik vanuit alle hoeken bekeken.






Ik maak gebruik van een Tamron 90mm lens, een 1:1 macro lens en sta elke keer versteld wat je zoal ziet als je eens flink inzoomt. Doordat de achtergrond gauw vervaagt door de macro lens ((is ook het mooist/rustigst voor de foto), heb je elke keer weer een andere kleur als achtergrond. De blauwe regenton geeft zo een blauwe achtergrond en het gras achter de bloemen maakt de achtergrond mooi groen.

Droog, droger, droogst, het wordt waarschijnlijk weer een record jaar. Ongelovelijk en wat sneu voor de boeren die zitten te springen om water voor hun gewassen. Op tv ook nog boeren die na de droogte hun kleine bietenplantjes hebben zien verpieteren door de onverwachte strenge nachtvorst van vorige week. Ook weidevogels zoals de grutto hebben het moeilijk omdat de grond zo hard is dat ze moeilijk hun maaltje kunnen bemachtigen. Maar vanavond betrok ineens de lucht en begon het ineens te regenen! Ik ben weer met de camera met macrolens naar buiten gerend en heb vanonder de paraplu waterdruppels gefotografeerd. Op de bloeiende planten.


Deze foto's moet je niet van dichtbij bekijken, maar klik er maar op en leun dan maar achterover, dan komt de foto het beste over.



Na zonneschijn komt regen!
Zo is het toch!